Mianem rumienia określa się zaczerwienienie na skórze, które posiada wyraźne brzegi i nieregularne kształty. Rumieniowi zazwyczaj towarzyszy świąd, mogą także wystąpić dodatkowe objawy takie jak ogólne osłabienie, gorączka, nudności czy wymioty. Rumień na skórze może pojawić się z kilku przyczyn i przybierać różne rodzaje. Podaje się, że najczęstszą przyczyną występowania rumienia jest alergia na leki, niedobory witamin oraz ukąszenia owadów.
Medycyna wyraźna co najmniej kilka rodzajów rumienia. Dzieli się je ze względu na przyczyny powstania oraz przebieg całego schorzenia. To, co łączy rumienie na skórze to intensywny czerwono-brunatny kolor, swędzenie oraz podwyższona temperatura ciała w miejscu rumienia. Rumienia na skórze nie powinno się lekceważyć, w przypadku jego zauważanie najlepiej udać się do lekarza rodzinnego lub dermatologa. Należy pamiętać, że niektóre z rumieni są pierwszymi oznakami poważnych chorób, które nieleczone mogą doprowadzić do śmierci.
Rumień trwały: co trzeba o nim wiedzieć?
Rumień trwały pojawia się w wyniku reakcji polekowej. Zaczerwienienie występuje po każdym zażyciu przez chorego środka przez niego nietolerowanego. Rumień trwały zawsze pojawia się w tej samej okolicy ciała i może wystąpić bez względu na wiek, płeć, miejsce zamieszkania czy kolor skóry. Wykwity pojawiają się na skórze lub błonach śluzowych (tułowia, dłonie, stopy, narządy płciowe) i są wyraźnie odgraniczone od zdrowej skóry. Zazwyczaj zmiany są owalne lub okrągłe, o kolorze purpurowym i pojawiają się 1-2 tygodnie po pierwszej ekspozycji na lek. Za pojawianie się rumienia polekowego wini się głównie leki zawierające sulfonamidy, farmaceutyki przeciwbakteryjne, przeciwgrzybiczne, przeciwhistaminowe, przeciwdrgawkowe. Leczenie rumienia trwałego obejmuje przede wszystkim odstawienie leku, który odpowiada za pojawianie się zmian skórnych, jeśli to nie pomoże zastosowanie mają specjalne farmaceutyki.
Rumień zakaźny: co trzeba o nim wiedzieć?
Rumień zakaźny nazywany piątą chorobą jest infekcją wirusową. Głównie atakuje ona dzieci między 2 a 12 rokiem życia w okresie wiosennym. Rumień zakaźny wywoływany jest przez parwowirus B19, który rozprzestrzenia się drogą kropelkową. Objawy rumienia zakaźnego nie zawsze są odczuwalne. Jeśli już występują, to przypominają one symptomy grypy. Oprócz tego pojawia się charakterystyczna wysypka na policzkach, która rozprzestrzenia się na ręce, nogi, a w niektórych przypadkach na całe ciało. Wysypce towarzyszy świerzbienie skóry. W przypadku zachorowania na rumień zakaźny przez osobę dorosłą objawy są bardzo nasilone i dodatkowo występuje obrzęk, ból stawów, gorączka i uczucie zmęczenia. Leczenie rumienia zakaźnego polega na łagodzeniu objawów choroby.
Rumień wielopostaciowy: co trzeba o nim wiedzieć?
Rumień wielopostaciowy inaczej nazywany jest tym wysiękowym, może on przybierać postać łagodną lub ostrą. Cechą charakterystyczną tego rodzaju rumienia są pęcherze i rumieniowo-obrzękowe zmiany, które pojawiają się na skórze i błonach śluzowych. Przyczyny pojawiania się rumienia wielopostaciowego nie są do końca znane. Przypuszcza się, że może być on wynikiem niewłaściwej reakcji układu immunologicznego na niektóre z czynników zewnętrznych. W przypadku łagodnej formy rumienia wysiękowego leczenie ma przebieg przyczynowy. W przypadku cięższych postaci konieczne jest zażywanie leków oraz stosowanie miejscowych farmaceutyków. Należy pamiętać, że najcięższą postacią rumienia wielopostaciowego jest nekroliza naskórka, która bardzo często prowadzi do śmierci.
Rumień wędrujący: co trzeba o nim wiedzieć?
Rumień wędrujący inaczej nazywany bawole oko to najbardziej znany z rumieni skórnych. Wytypuje on w następstwie ukąszenia owadów, przede wszystkim kleszczy. Można go bardzo łatwo rozpoczynać. Wyróżnia się on mała plamka ukąszenia, która jest otoczona jasnym kręgiem i czerwoną obwódką (ta z każdym dniem się rozszerza). Średnica rumienia wędrującego wynosi min. 5 cm. Bezpośrednią przyczyną rumienia wędrującego jest zakażenie bakterią Borrelia. Rumień wędrujący to pierwsza oznaka zakażenia boreliozą. Należy pamiętać, że bawole oko nie zawsze pojawia się przy zachorowaniu na boreliozę – podaje się, że rumień wystąpi jedynie u 20% chorych na to schorzenie.
Rumień lombardzki – co trzeba o nim wiedzieć?
Pelagra, czyli rumień lombardzki lub choroba 3D spowodowana jest brakiem witaminy B, a zgłasza witaminy B2. Przez wiele lat była to chorobą śmiertelna, dziś medycyna wie, jak radzić sobie z niedoborami witaminowymi. Rumień lombardzki zazwyczaj jest konsekwencją choroby alkoholowej lub permanentnego głodu stąd też diagnozowany jest w krajach Trzeciego Świata). Objawy tej choroby to otępienie, biegunka oraz stan zapalny skóry, który rozwija się symetrycznie, zawłaszcza na osłoniętych częściach ciała takich jak twarz, grzbiety dłoni, przedramiona, szyja. W wyniku rumienia lombardzkiego skóra staje się gęstsza, ciemniejsza i narażona na infekcje bakteryjne. Leczenie obejmuje podawanie suplementów z witaminą PP oraz stosowanie odpowiednio zbilansowanej diety.
Rumień guzowaty: co trzeba o nim wiedzieć?
Objawami rumienia guzowatego są ciepłe, czerwone guzki ulokowane na przedniej stronie podudzia. Oprócz nich występuje też gorączka i obrzęk stawów. Jako przyczynę rumienia guzowatgo wymienia się paciorkowce. Leczenie obejmuje zażywanie antybiotyków.
Rumień nagły: co trzeba o nim wiedzieć?
Rumień nagły to tzw. trzydniówka. Cierpią na niego głównie maluchy do 4 miesiąca życia. Pojawia się on na twarzy i towarzyszy mu wysoka gorączka, kaszel, katar i ból gardła. Rumień nagły nie wymaga leczenia, znika samoistnie po kilku dniach.
