Zespół nadreaktywnego pęcherza – co to jest pęcherz neurogenny

0
1470

Zespół nadreaktywnego pęcherza jest schorzeniem, które objawia się częstym i niekontrolowanym oddawaniem moczu. Sprawia to, że choroba jest niezwykle uciążliwa i utrudnia normalne funkcjonowanie. Szacuje się, że na OAB, czyli zespół pęcherza nadreaktywnego cierpi aż 16% dorosłych obywateli Polski. Może on pojawić się i u kobiet, i u mężczyzn, jednak najczęściej chorują na nie panie. Zobacz, co to jest pęcherz neurogenny.

Przyczyny zespołu nadreaktywnego pęcherza

Przyczyny zespołu nadreaktywnego pęcherza są ściśle powiązane z zaburzeniami funkcjonowania nerwów, które odpowiadają za działanie układy moczowego. Zaburzenia pracy nerwów są natomiast konsekwencją uszkodzeń układu nerwowego np. rdzenia kręgowego czy nieprawidłowości w powiązaniach nerwowo mięśniowych, połączeń międzykomórkowych czy nadmiernym przewodnictwem czuciowym. Pęcherz neurogenny pojawić może się przy takich chorobach jak cukrzyca, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, stwardnienie rozsiane.

Wskazuje się, że czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia zespołu pęcherza nadreaktywnego są:

  • wiek: pęcherz nadreaktywny zwłaszcza w formie z towarzyszącym nietrzymaniem moczu występuje zwykle u pacjentek w wieku okołomenopauzalnym i starszych;
  • płeć: nietrzymanie moczu związane z pęcherzem nadreaktywnym występuje 2-5 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn;
  • ciąże i porody: zwiększają ryzyko występowania nietrzymania moczu, częściej jednak o innej etiologii niż pęcherz nadreaktywny;
  • operacje w miednicy mniejszej: uszkodzenie nerwów zaopatrujących pęcherz moczowy, zwłaszcza podczas operacji onkologicznych, może prowadzić do występowania parć naglących z nietrzymaniem moczu;
  • choroby neurologiczne: udar mózgu, choroba Alzheimera, choroba Parkinsona, guzy mózgu, uszkodzenia rdzenia kręgowego;
  • cukrzyca, choroby układu moczowego: uchyłki pęcherza moczowego, kamica nerkowa, stany zapalne;
  • czynnościowe zaburzenia układu pokarmowego: zaparcia.

Objawy zespołu nadreaktywnego pęcherza

Objawy nadreaktywnego pęcherza są charakterystyczne i łatwe do zauważenia. Te typowe to:

  • częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie niewielkich ilości moczu, spowodowane bolesnym uczuciem parcia, na skutek patologicznych skurczów pęcherza
  • parcie naglące – nagła, niepohamowana potrzeba oddania moczu, wynikająca z nieprawidłowych skurczów pęcherza
  • nietrzymanie moczu z powodu parcia – mimowolny, nie dający się powstrzymać wyciek moczu, spowodowany parciami naglącymi.

Objawy te mogą występować wszystkie na raz lub osobno. Warto zauważyć, że objawy pęcherza neurogennego często pojawiają się i przy innych schorzeniach układu moczowego i nie tylko, dlatego w diagnostyce konieczne jest wykluczenie m.in. zakażenia układu moczowego i płciowego, chorób nerek, cukrzycy, zespołu jelita nadwrażliwego. Diagnostyka nadreaktywnego pęcherza opiera się na badaniach moczu, teście wkładkowym, badaniu USG jamy brzusznej, badaniu urodynamicznym. W niektórych przypadkach lekarz ordynuje wykonanie rezonansu magnetycznego. Niezależnie od wszystkich badań chory powinien również prowadzić dzienniczek mikcji, w którym będzie zapisywał godziny i ilość oddawanego moczu, a także towarzyszące mu dolegliwości.

Leczenie nadreaktywnego pęcherza

Nadreaktywny pęcherz można leczyć farmaceutykami, elektromodulacją lub chirurgicznie. Metodę leczenia dobiera lekarz na podstawie zaawansowania schorzenia.

Leczenia farmakologiczne polega na podawaniu preparatów, które mają na celu ograniczać nadmierne skuteczne pęcherza. Podstawowymi lekami stosowanymi w kuracji są środki antycholinergiczne i spazmolityczne, rozkurczające mięśnie gładkie. Trzeba jednak pamiętać, że te farmaceutyki wykazują wiele działań niepożądanych. W leczeniu farmakologicznym nadreaktywnego pęcherza stosuje się również prostaglandyny, serotonina, dopamina i noradrenalina oraz tlenek azotu, będący neuromediatorem, zaangażowanym w poziom napięcia mięśni gładkich dolnych dróg moczowych. Brak efektów kuracji oznacza, że konieczne jest wdrożenie do leczenia neurotoksyn np. waniloidowy czy toksyny botulinowej. Leki te podaje się dopęcherzowo.

Inną metodą leczenia zespołu nadreaktywnego pęcherza jest meromodujaca, czyli stymulacja nerwów z pomocą elektron. Wszczepiane są one zewnętrznie i ich zadaniem jest pobudzenie włókien nerwowych, które są odpowiedzialne za funkcjonowanie pęcherza i mięśni miednicy.

W przypadku, gdy mało inwazyjne metody leczenia zawodzą, lekarz zalecają zabiegi chirurgiczne. Ich zadaniem jest odnerwienie pęcherza. Zabiegi te są inwazyjne, dlatego są ostateczną formą terapii.

Terapia behawioralna przy zespole nadreaktywnego pęcherza

W leczeniu zespołu nadreaktywnego pęcherza coraz częściej stosuje się terapię behawioralną. Polega ona na nauczeniu pacjenta kontrolowania i modyfikowania odruchów związanych z oddawaniem i trzymaniem moczu. Elementami terapii jest np. trening pęcherza, w którym oddaje się mocz w ściśle określonym czasie i na kolejnych etapach wydłuża odstępy czasowe mikcji. Elementem terapii jest równie biofeedback oraz ćwiczenia mięśni dna miednicy.

[Głosów:0    Średnia:0/5]

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here