Pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne, dla których żywicielem jest człowiek, towarzyszyły naszemu gatunkowi od początku. Potwierdzają to znaleziska archeologiczne – m. in. analizy koprolitów, czyli skamieniałych odchodów człowieka pierwotnego, zawierających ślady pasożytów. Dopiero w czasach stosunkowo niedawnych, wraz ze wzrostem higieny i świadomości oraz z rozwojem medycyny ludzkość w znacznej mierze się od nich uwolniła. Przynajmniej w rozwiniętych krajach Zachodu, ponieważ w krajach Trzeciego Świata poważne zatrucia pasożytnicze w rodzaju słoniowacizny nadal zatruwają życie wielu ludziom. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność, udając się w tamte rejony – o ile nie chcemy przywieźć sobie stamtąd jakiegoś nieciekawego lokatora.
Jednak nawet nie ruszając się z domu możemy jakieś złapać. Jest to o tyle niepożądane, poza dość obrzydliwą świadomością że w naszym wnętrzu żyją i rozmnażają się jakieś obce organizmy, bo pasożyty potrafią nieźle zaszkodzić. Tasiemce prowadzą to wycieńczenia organizmu z powodu niedożywienia i poważnych niedoborów pokarmowych; stanowczo nie zaleca się stosowania ich w diecie odchudzającej! Podobnie glisty i owsiki powodują zatrucie swoimi toksycznymi wydalinami i choroby – owsicę i glistnicę. Toksoplazmoza, którą możemy zarazić się od kotów i ptaków, może prowadzić do ciężkich uszkodzeń płodu. Włośnie i wywoływana przez nie włośnica mogą prowadzić nawet do śmierci. Jak się przed nimi chronić? Przede wszystkim przestrzegać zasad higieny, jak również unikać spożywania surowego i nieprzebadanego mięsa. I uważać na siebie w egzotycznych krajach.
